هفدهم مرداد در تقویم رسمی ایران به نام روز خبرنگار ثبت شده است. ولی این که چرا این روز خاص به این عنوان نامگذاری شده است داستانی دارد پر از آب چشم. داستانی که طی آن جنایتی تکاندهنده اتفاق افتاد و هشت دیپلمات ایرانی به همراه یک خبرنگار توسط جنایتکارانی که هویتشان هنوز دقیق مشخص نشده است، شهید شدند.
در هفدهم مرداد سال ۱۳۷۷، نیروهای طالبان طی یک درگیری گستردهی خونین توانستند وارد شهر مزارشریف شوند. ورود آنها همراه با کشت و کشتار مردم عادی در کوچه و خیابانها بود هر چند که اگثرمقتولین مردم مظلوم هزاره و شیعهها بودند. در طی چند روز، نیروهای جنایتکار طالبان هزاران نفر را در خیابانها به گلوله بستند. طبق گزارشهای افراد ناظر، تعداد اجساد در خیابانها و کوچهها به قدری زیاد بود که چند روز طول کشید تا با گاریها اجساد را به گورهای دسته جمعی انتقال دهند.
در همان روز اول ورود نیروهای طالبان به مزار شریف و اشغال آن، عدهای به سفارت ایران حمله کردند. در زمان حملهی گستاخانهی این عده، ۹ دیپلمات به همراه یک خبرنگار به نام محمود صارمی که خبرنگار ایرنا و مسئول دفتر خبرگزاری ایران در مزار شریف افغانستان بود، در ساختمان سفارت حضور داشتند. علیرغم مهماننوازی ایرانیان حاضر در سفارت با نیروهای متجاوز، آنها با بدرفتاری شروع به جستجوی سفارت و افراد میکنند. طبق روایت تنها بازماندهی این فاجعه یعنی الله مدد شاهسوند که عضو سرکنسولگری جمهوری اسلامی ایران در افغانستان بود، متجاوزین بعد از تفتیش بدنی افراد حاضر در سفارت و گرفتن تمام وسایل آنها، آنها را در همان اتاق داخل سفارت در سینهی دیوار ردیف کردهاند و بعد به رگبار بستهاند. این ماجرا در حالی اتفاق افتاده است که در بدو ورود نیروهای طالبان به مزار شریف و سقوط آن، محمود صارمی بر اساس وظیفهی خبرنگاری خود مشغول پوشش اخبار بوده است. بعد از آنکه همان عدهی مشکوک وارد ساختمان سفارت میشوند صارمی همین موضوع را نیز مخابره میکند. این آخرین خبری بوده است که شهید صارمی ارسال میکند در حالی که با ورود اشرار خونخوار، حتی نتوانسته است جملهاش را کامل کند:
من محمود صارمی خبرنگار خبرگزاری جمهوری اسلامی هستم، گروه طالبان چند ساعت پیش وارد مزار شریف شدند. خبر فوری فوری! مزار شریف به دست افراد طالبان سقوط کرد. عدهای از افراد طالبان در محوطه کنسولگری دیده میشوند به من بگوئید که چه وظیفهای… .
تا چند روز بعد از این واقعه، از افراد سفارت خبری به دست مسئولین نمیرسد. طالبان خبر قتل هشت دیپلمات را علنی میکند و مدتی بعد نیز مرگ یک دیپلمات دیگر به همراه یک خبرنگار، تائید میشود. نکتهی جالب این که سرکردگان طالبان مرگ دیپلماتها و خبرنگار ایرانی را به عوامل خودسر ربط میدهد و مسئولیت آن را بر عهده نمیگیرد. از طرف دیگر تنها بازماندهی فاجعهی کنسولگری ایران یعنی آقای الله مدد شاهسون که به گونهای معجزهآسا از رگبار قاتلین جان سالم به در برده و به گونهای حیرت انگیز توانسته است خودش را با تن زخمی به ایران برساند روایتی ارائه کرده و تاکید نموده است که اشراری که وارد سفارت شده و ایرانیان را ناجوانمردانه به قتل رساندهاند، با اینکه تلاش کرده بودند تا از اعضای طالبان به نظر برسند ولی عضو آنها نبودهاند. بر طبق گفتههای ایشان قاتلین از عوامل سرویس مخفی پاکستان یعنی آی اس آی بودهاند. دلیل این کار هم کشاندن پای ایران به جنگ با طالبان بوده است که با هوشیاری مسئولین ایرانی، این اتفاق نمیافتد.
به هر حال، بعد از مدتها بیخبری، پیکر مطهر این شهیدان در خرابهای در نزدیکی ساختمان سفارت ایران پیدا میشود و در نهایت در تاریخ ۲۲ شهرویور همان سال، یعنی سال ۱۳۷۷ به تهران منتقل میشود.
مظلومیت شهید محمود صارمی در این کشتار ناجوانمردانه باعث میشود که همین روز به نام روز خبرنگار در تقویم ملی ایران ثبت شود تا یاد و خاطرهی تمام خبرنگارانی که در راستای وظیفهی خود، در بزنگاههای مهم تاریخ، در خطرناکترین موقعیتها حضور داشتهاند گرامی داشته شود. خبرنگارانی که با به خطر انداختن جان خود، تلاش کردهاند تا اخبار وقایع را به گوش جهانیان برسانند و بسیاری از آنها، همچون شهید محمود صارمی، جانشان را در راه خبررسانی و اطلاع رسانی و آگاهی بخشی فدا کرده اند.
شهید صارمی در هنگام شهادت،۴۰ سال داشت. او در یکی از روستاهای شهر بروجرد متولد شد. همزمان با تحصیل کار هم میکرد و به خانوادهاش کمک مینمود. بعد از قبولی در کنکور به تهران رفت تا در رشتهی جغرافیا تحصیل کند. در همین زمان بود که با عضویت در بسیج دانشجویی تهران، فرصت یافت تا به جبهه برود و ۱۷ ماه حضور در جبهههای دفاع مقدس را به ثبت برساند. در سال ۱۳۷۰ به همکاری با خبرگزاری جمهوری اسلامی مشغول میشود و یک سال بعد ازدواج میکند. در سال ۱۳۷۵ پیشنهاد مسئول دفتری این خبرگزاری در مزارشریف را میپذیرد و راهی افغانستان میشود و بعد از دو سال چنانچه آمد، در هفدهم مرداد ۱۳۷۷ به دست دژخیمان، به شهادت میرسد.
یاد و نامش گرامی باد
